φυσάει
μουσική: γιώργος τσαγκάρης στίχοι: τάσος λειβαδίτης
1. χρωματίζω πουλιά
τόσα άστρα κι εγώ να λημοκτονώ χρωματίζω πουλιά χάρτινα πουλιά και περιμένα να κελαηδίσουν και περιμένα να κελαηδίσουν γιατί χειμώνιασε, γιατί χειμώνιασε τόσα άστρα κι εγώ να λημοκτονώ κάνε λοιπόν κύριε να 'χει κανείς ένα φίλο δώσ' του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου δώσ' του ένα σκυλί ή ένα φανάρι του δρόμου γιατί χειμώνιασε, γιατί χειμώνιασε χειμώνιασε χρωματίζω πουλιά χάρτινα πουλιά και περιμένα να κελαηδίσουν και περιμένα να κελαηδίσουν γιατί χειμώνιασε, γιατί χειμώνιασε χειμώνιασε2. αλλά τα βράδυα... (με τον τάσο λειβαδίτη)
και να που φτάσαμε εδώ χωρίς αποσκευές μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι κι εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο φτωχή ανθρωπότητα δεν μπόρεσες ούτε ένα κεφάλαιο να γράψεις ακόμα σαν σανίδα από θλιβερό ναυάγιο ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη τι όμορφα, τι όμορφα που μυρίζει η γη βέβαια αγάπησα τα ιδανικά της ανθρωπότητας αν τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα σκληρός άκαρδος κόσμος που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη τι όμορφα, τι όμορφα που μυρίζει η γη κι ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα για να πεθαίνουν κι αλλού και την απληστία για να μένουν νεκροί για πάντα αλλά καθώς βραδιάζει ένα φλάουτο κάπου μακρυά ή ένα άστρο συνηγορεί για όλη την ανθρωπότητα αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη τι όμορφα, τι όμορφα που μυρίζει η γη καθώς μένω στο δωμάτιο μου 'ρχονται άξαφνα φαϊνές ιδέες φοράω το σακάκι του πατέρα κι έτσι είμαστε δυο και κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω ήταν για να δώσω έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη τι όμορφα, τι όμορφα που μυρίζει η γη κάποτε θ' αποδίδουμε δικαιοσύνη μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει παίρνει το μέρος των φτωχών αλλά τα βράδυα τι όμορφα που μυρίζει η γη τι όμορφα, τι όμορφα που μυρίζει η γη δώσ' μου το χέρι σου δώσ' μου το χέρι σου3. λοιπόν τι κάνουμε εδώ;
λοιπόν τι κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος όμως απόψε βιαζόμαι απόψε να παραμερίσω όλη τη λησμονιά και στη θέση της ν' ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη α! ωραίο, α! ωραίο να 'σαι μονάχος να 'σαστε δυο να 'μαστε όλοι να 'μαστε όλοι όμως απόψε βιαζόμαι απόψε να παραμερίσω όλη τη λησμονιά και στη θέση της ν' ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη α! ωραίο, α! ωραίο να 'σαι μονάχος να 'σαστε δυο να 'μαστε όλοι να 'μαστε όλοι4. μες στην αγάπη μας
ναι, αγαπημένη μου ναι πολύ πριν να σε συναντήσω σε περίμενα, σε περίμενα σε περίμενα, σε περίμενα μες στην αγάπη μας, μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι, είναι ένα δροσερό κλωνάρι ένα σπουργίτι, ένα σπουργίτι μια φυσαρμόνικα ένα σπουργίτι, ένα σπουργίτι μια φυσαρμόνικα κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά θυμάσαι μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια μες στην αγάπη μας, μες στην αγάπη μας είναι ένα δροσερό κλωνάρι, είναι ένα δροσερό κλωνάρι ένα σπουργίτι, ένα σπουργίτι μια φυσαρμόνικα ένα σπουργίτι, ένα σπουργίτι μια φυσαρμόνικα ναι, είχες ζήσει πολύ μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου, αγαπημένη μου αγαπημένη μου, αγαπημένη μου5. φυσάει (με το γιώργο μιχαλακόπουλο)
το έθνος μας απειλείται υπέρ βωμών κι εστιών μα πρέπει να συντομεύουμε εξοχότατε, εξοχότατε εξοχότατε, εξοχότατε μας περιμένουν για το τσάι ένθα ουκ έστι πόνος ου λύπη ένας ζητιάνος ξύνει τα χαμνά του ο άγνωστος στρατιώτης κρυώνει στο χιονόνερο ο υπορυγός χειρονομεί μια γριά σταυροκοπιέται κύριε των δυνάμεων, των δυτικών βέβαια δυνάμεων κύριε των δυνάμεων, των δυτικών βέβαια δυνάμεων σκασμός, σκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός σκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός τα γάντια χειροκροτούν οι φαντάροι παρουσιάζουν όπλα οι τράπεζες χωνεύουν τη λεία τους δυο αστυνόμοι τρέχουν: - ποιος είναι; - τίποτα-τίποτα - ποιος είναι; - ένας άνεργος λιποθύμισε μπορεί και να πέθανε, τίποτα σκασμός, σκασμός λοιπόν μιλάει ο υπουργός πρέπει να εξοπλισθώμεν να διαφυλλάξομεν την ασφάλεια του έθνους μακάριοι οι πεινώντες και οι διψώντες ωχ...σόρυ ε...με συγχωρείτε η ελευθερία της πατρίδος ήθελα να πω sos sos sos sos sos... φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει απόψε φυσάει τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι, φυσάει κάτω από τις γέφυρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει sos sos sos sos sos... φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει απόψε φυσάει τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι, φυσάει κάτω από τις γέφυρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει δώσ' μου το χέρι σου φυσάει δώσ' μου το χέρι σου φυσάει δώσ' μου το χέρι σου φυσάει δώσ' μου το χέρι σου δώσ' μου το χέρι σου6. που είσαι; (με τον τάσο λειβαδίτη)
έβρεχε εκείνο το βράδυ, έβρεχε ανέβηκα τα σκαλιά κανείς στην κάμαρα, έβρεχε έτρεμε στ' ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα, έβρεχε "φεύγω μη ζητήσεις να με βρει, αγαπώ άλλον", έγραφε "αγαπώ άλλον" "αγαπώ άλλον" που είσαι που να πάω φυσάει, κρυώνω που είσαι που να πάω φυσάει, κρυώνω δρόμοι λασπωμένοι κίτρινα φώτα, έβρεχε ζευγάρια αγκαλιασμένα κάτω απ' τις ομπρέλες σε λίγο θ' ανάβουνε το φως θα κοιτάζονται στα μάτια και θα πετάν από πάνω τους όλη τη μοναξιά, έβρεχε οι φωτεινές ρεκλάμες ανοιγοκλείνουνε τα μάτια τους όλα στην εποχή μας διαφημίζονται γιατί όχι κι αυτό, έβρεχε "αγαπώ άλλον" με κόκκινα πελώρια γράμματα θα 'ταν υπέροχη διαφήμιση γιατί όχι κι αυτό "αγαπώ άλλον" "αγαπώ άλλον" που είσαι που να πάω φυσάει, κρυώνω που είσαι που να πάω φυσάει, κρυώνω που, που είσαι7. τραγουδάω
τραγουδάω το τραγούδι μου ένα κούτσουρο χοντρό τραγουδάω όπως τραγουδάει το ποτάμι τραγουδάω σ' ένα κουρέλι μάλλινο όπως γεννιέται κανείς όπως κρυώνει κανείς τραγουδάω σ' ένα κουρέλι μάλλινο τραγουδάω τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα τραγουδάω εσάς τραγουδάω το αίμα που παντού στη γη είναι κόκκινο τραγουδάω εσάς τραγουδάω την ελπίδα που δεν έχει χρώμα τραγουδάω εσάς, τραγουδάω τραγουδάω το αίμα που παντού στη γη είναι κόκκινο τραγουδάω εσάς, τραγουδάω8. επίλογος (με τον τάσο λειβαδίτη)
ήταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο χειμώνας, κρύωνε: - τι περιμένεις, του λέω - τον άλλον αιώνα, μου λέει (που να πάω) όσο για μένα έμεινα πάντα ένας πλανώδιος πωλήτης αλλοτινών πραγμάτων αλλά, αλλά ποιος σήμερα ν' αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλισμούς (χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδίσουν) αλλά μια μέρα δεν άντεξα: - εμένα με γνωρίζετε, τους λέω - όχι, μου λένε έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους (τραγουδάω όπως τραγουδάει το ποτάμι) κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστηκά: - τι έχετε, μου λένε - εγώ, εγώ τίποτα, τους λέω, μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν μ' αυτό τον τρόπο το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι τους συγχωρώ έναν-έναν όλους άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα αλλά εκείνη αρνείται (όμως απόψε βιάζομαι απόψε να παραμερίσω όλη τη λησμονιά και στη θέση της ν' ακουμπήσω μια μικρή ανεμώνη) κύριε, μάρτησα ενώπιόν σου ονειρεύτηκα πολύ (μια μικρή ανεμώνη) έτσι ξέχασα να ζήσω μόνο καμμιά φορά μ' ένα μυστικό που το 'χα μάθει από παιδί ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο αλλά εκεί κανείς δε με γνώρισε σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ' όνειρο στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους ήρθανε πάντοτε αλλού και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει ερχόμαστε για λίγο κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κι όλας νεκροί sos sos sos sos sos... φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει απόψε φυσάει τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι, φυσάει κάτω από τις γέφυρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει φυσάει, φυσάει απόψε φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει μες στις κιθάρες φυσάει δώσ' μου το χέρι σου φυσάει δώσ' μου το χέρι σου φυσάει δώσ' μου το χέρι σου φυσάει δώσ' μου το χέρι σου δώσ' μου το χέρι σουφυσάει
βασίλης παπακωνσταντίνου
1993